In de 12e week van mijn zwangerschap is mijn tweelingbroertje, Koen, overleden. Ik ben een alleengeboren tweeling. Ik heb altijd geweten dat ik een alleengeboren tweeling ben, alleen had ik er nooit echt aandacht aan besteed. Ik had er immers geen last van. Althans dat dacht ik…
Ik had zelf de link nog nooit gelegd, dat hetgeen waar ik al heel mijn leven mee aan het worstelen was, hier mee te maken had. De band tussen een tweeling is bijzonder en is niet te vergelijken met andere relaties. Zelfs al is het embryo enkele weken oud, deze hechte en bijzondere band bestaat al. De afspraak om samen aan dit leven te beginnen, is gemaakt.
Hoe meer ik mij in alleengeboren tweelingen ging verdiepen en hoe meer ik stil ging staan bij mijn gevoel, hoe meer naar boven kwam. Intense pijn, verdriet, boosheid, frustratie, schuld en gemis kwamen naar boven. Koen en ik hadden een afspraak: we zouden samen aan dit leven beginnen. Al zo klein voelde ik me in de steek gelaten en heb ik afscheid moeten nemen. Afscheid moeten nemen van mijn wederhelft. Emotionele pijn die ik mijn hele leven al heb weggestopt en die ten grondslag lag van het afwijzen en veroordelen van mezelf.
Het werd mij duidelijk wat maakte dat ik hetgeen waar ik in mijn leven tegenaan liep zo lastig vond. Een van deze dingen was afwijzing. In vriendschappen en relaties werd ik meerdere malen afgewezen. Echt een thema dat vaak terugkwam in mijn leven. Ik vond afwijzing lastig, omdat dit mij diep raakte in de afwijzing die ik heb gevoeld door het overlijden van Koen. Een ander ding was mijn perfectionisme. Als iets niet perfect was werd ik daar heel onrustig van en kon ik ook vrij chagrijnig van worden. Mijn perfectionisme was het streven naar volmaaktheid. Als iets niet volmaakt was, voelde ik de pijn van dat Koen ook niet volmaakt was. Ook had ik altijd het gevoel dat ik voor tweeën aan het leven was. Langzaam vielen er veel puzzelstukjes op zijn plaats.
Ik heb een overtuiging in mezelf dat ik er niet mag zijn. Ik heb nooit begrepen wat maakte dat ik dat vond. Ik mocht van de kritische stemmetjes in mijn hoofd niet gelukkig zijn, plezier hebben, succes hebben, etc. Nu weet ik dat dit komt vanuit een schuldgevoel tegenover Koen. Dat ik wel hier op aarde mag zijn en mag leven en hij niet. Door deze overtuiging voelde ik mezelf minder schuldig en hoefde ik de pijn niet te voelen.
In mijn zoektocht naar wat dit voor een invloed op mij heeft, kwam ik bij Geboorte in Kaart (GIK) uit. Via GIK leerde ik dat je als baby tijdens de zwangerschap en geboorte bepaalde patronen ontwikkeld door hetgeen wat je meemaakt tijdens deze periode. Iets wat je niet kunt herinneren in je hoofd, maar wat nog altijd voelbaar is in je lijf. Ieder patroon heeft zijn eigen kenmerken en gewoontes die in iemand dagelijks terugziet in zijn/haar leven. Bij een alleengeboren tweeling kun je hierbij denken aan; gevoel van schuld, een gevoel van eenzaamheid, faalangst, perfectionisme, altijd opzoek naar iets alleen niet weten wat, angst om jezelf te laten zien, etc.
Ik mis Koen iedere dag. Ook al is Koen er fysiek niet meer, ik voel zijn aanwezigheid en steun iedere dag.
Heb je vragen over alleen geboren tweeling zijn of wil je nog meer weten? Neem gerust contact mij op via de mail [email protected] of via Whatsapp 06 42 96 60 16.
